અમિત ત્રિવેદી

હોઠ પર જાણે બધે પીંછું ફરે,
એમ તારું નામ ધીરેથી સરે

કોઈ હરતું ફરતું લાગે છે અહીં
યાદના દીવા બની એ તરવરે

પ્રેમમાં ડૂબી જતો પાગલ હવે
પગ તળે ભીનાશ લાગે તો ડરે

તે પછી અંધાર લાગે આભમાં
એક તારો આંગણે આવી ખરે

તું ઈશારે વાત સમજાવે જતી
ભીતરે રણઝણ પછી રણકયા કરે

– અમિત ત્રિવેદી

સુખ મળે જયારે  મળે અનહદ  મળે ,
દુઃખ ભલે મળતાં  એની  સરહદ મળે

સ્વપ્ન  કડિયાએ  બધાં  જોયા હતાં,
ખોદતા એ  ઘર   નીચે અનહદ મળે

એ  સફરની   માત્ર  કલ્પના  હું  કરું ,
ને   પછી  ગીતો   મને   બેહદ   મળે

રોજ ત્યાં આવી  ન  જાણે  શું  થતું ?
જોઉં તો  ભીની  બધી સરહદ  મળે

એ   વળી   કેવું  બને  કે  તું   લખે –
એ કહાનીના જ  અંત સુખદ  મળે

– અમિત ત્રિવેદી

ગોળાકારે ફરતાં બે જણ, કોણ    આગળ કોણ  પાછળ ?
નાની મોટી ત્રિજ્યા હો ફર્ક પડેશું ? દુઃખની પાછળ સુખ

દુઃખ તો રૂ નો ઢગલો  મોટો, સુખની  પૂણી એમાં શોધું ,
હું  ચરખો  લઈને  જીવતર  કાંતુ, તું જો હો મારી સન્મુખ

ભવસાગરમાં  સુખ  ને  દુઃખના   મોજા  ઉછળતાં  ખુબ ,
હૈયે   રાખી  પંખી   હું   તો  ઉંચે   ઊડી   પામું   મનસુખ

જીવનપથ  આગળ  જતા  સુખ  દુઃખના બે ફાંટે ફંટાતો,
કોઈપણ ફાંટે ચાલ્યો  જા  અંતે  તો  ઈશ્વર  મળશે  ખુદ

ભણકારા  એવાં  વાગે  કે  સામે  દુઃખ  આવી  ઉભું  છે,
ઈશ્વર  પાસે  ઓચિંતો  દોડી જાઉં   તો ઈશ્વર પણ ચુપ

 
– અમિત ત્રિવેદી

લ્યો   સ્મરણ  પાછા મનની ભીંતે આવી લટકયા,
પ્રસંગો   વારાફરતી   આવી   ઘરમાં    સચવાયા

જીવનપથ   પર   દુ:ખો   છોને   ચોકીદારી કરતાં,
સુખ   ધીરે   પગલે   આવી  મન મૂકીને ચહેરાયા

તારા   ને    મારા   સંબંધો     લોકોમાં    ચર્ચાયા
શબ્દો   ઓળખની   સરહદ ઓળંગીને પડઘાયા

દરવાજા  બંધ    કરીને    પોતે   અંદરથી   ઘૂંટાય
ભીંતે  લીલાં  તોરણ  ત્યાં  મૂંઝારો થઈને લટકયા

માણસોની વચ્ચે માણસ જીવતો એકલતા લઈને,
ખાલીપા   ટેવવશ    પંપાળી   ખોટા  એ   રૂંધાયા

– અમિત ત્રિવેદી

શ્વાસ  ને  ઉચ્છવાસનો લય એ મજાથી  માણતો,
લાકડી  એ  હાથમાં  લઇ  તાલ  પગમાં આપતો

રોજ  આખેઆખો  ખાલીપો   બગીચે  ઠાલવી ,
તાજગી  ફૂલોની  લાવી  એ    બધાને   આપતો

બોલતો  એ   ફાવશે   ને   ચાલશે   એવું   બધું
બંધ  મુઠ્ઠી   ખૂબ  હળવે  ખોલી  એ  દેખાડતો.

બાંકડે  બેસી  બગીચે બુદ્ધ  એ  પણ  થાય  છે
એ  ખુમારીથી    હસ્યો     પાંપણે   ટપકાવતો.

રોજ   કાશીએ   જવાની   વાતએ   કરતો  હવે
બાંકડે  બેસી  બગીચે  સ્વપ્ન  નવલા   લાવતો

– અમિત ત્રિવેદી

સીધાસાદા રસ્તા  પર ચાલ્યો  પણ   ખોવાયો   છું,
આખો  જન્મારો  હું  ખોટી   રીતે   અટવાયો   છું

સૂરજ સામે પડછાયો  ને હું જળમાં  છું  પ્રતિબિંબ ,
બસ    એક  તું  છે   કે જેની અંદર હું ખોવાયો છું

તારું   મલકાવું   ભીતર   શ્રધ્ધાનું   સુખ   સર્જાતું,
ઘૂંટી   હું   તો   તારું  નામ  ગઝલમાં  ઘૂંટાયો  છું

તારો   હાથ   જાલી   ઈશ્વર સામે   હું    ઉભો  છું ,
મોટું   સપનું   લઈને    મંદિરમાં  હું  રોકાયો   છું

તળિયામાં  હું   શોધું છું , સ્મરણ  જે  ખોવાયું  છે ,
ભવસાગરમાં  ઊંડે   મરજીવો   થઇ   દેખાયો  છું .

– અમિત ત્રિવેદી

દુનિયા  છોને  જાહેરાત   કરે    હું  નાપાસ,
દોરાધાગા    તૂટીને     થાશે     નાસીપાસ

આ કેવો ખેલ્યો છે ખેલ શિકસ્ત કરવાનો ?
થાકીને સૂતો તો લાગે  ઝળહળ  અજવાશ

આ કેવો રચ્યો   છે  મેળ  પરસ્ત કરવાનો
સપનાં  આંખોને  અડકે  તો  યે  આભાસ

મનમાં  હોવી   જો ઈએ   મીરાં   દિવાની
જામે  છે  તેથી એનો ત્યાં મનગમતો રાસ

થોડી  લીટી   દોરી  લખ્યું   જીવન  મારું
બંધ  હથેળીમાં લાગે  છે  તારો  અહસાસ

– અમિત ત્રિવેદી

આ  બાગમાં ફોરમ  છવાઈ   છે  બધે
ચૂંટી   લઈ  ફૂલો,   ઘવાઈ   છે   બધે

એ  રંગ  તો પાકો  હતો  ભગવો  છતાં
રંગીન  ત્યાં  ભૂરકી  છવાઈ   છે   બધે

મનમાં હતી,  તારી બધી  વાતો  હતી
ને  એ  ગઝલ  મારી ગવાઈ  છે  બધે

તેં  તો  હવામાં   તીરને    છોડ્યું  હતું
તો  લાગણી   શાને  ડઘાઈ  છે  બધે?

ને  સાંજ   વેળા  મોર  ગ્હેકે છે  અહીં
બાંધ્યા નથી  તોરણ  નવાઈ  છે  બધે

– અમિત ત્રિવેદી

હોઠ   પર  જાણે  બધે    પીંછું   ફરે
એમ   તારું    નામ   ધીરેથી   સરે

કોઈ  હરતું  ફરતું  લાગે   છે   અહીં
યાદના   દીવા  બની  એ   તરવરે

પ્રેમમાં   ડૂબી  જતો   પાગલ  હવે
પગ  તળે  ભીનાશ  લાગે  તો  ડરે

તે   પછી   અંધાર  લાગે  આભમાં
એક   તારો  આંગણે   આવી   ખરે

તું   ઈશારે  વાત  સમજાવે  જતી
ભીતરે રણઝણ પછી  રણકયા  કરે

– અમિત ત્રિવેદી

સગપણ  બધાં તોડી   કરી  છે માપણી
કોની હતી?, કોની   હશે  આ   છાવણી?

માણસ   હતો,   ઠંડી  હતી, મૃત્યું   હતું
શું  કામની છે  ત્યાં  હવે  આ   તાપણી?

બંધન   તને   લાગે   હવે  તારી   વફા
ઘરની બધી  ખોટી  પડી   છે  માપણી

શંકા   તબીબોને       સતાવે   મોતની
આ  ખૂનને બદલે મળી   છે    લાગણી

મારા   હિસાબે   લાગણી   ખોટી  પડી
પાડી હતી તે ‘ના’ અને  મેં   ‘હા’ ગણી

– અમિત ત્રિવેદી