અમિત ત્રિવેદી

હોઠ   પર  જાણે  બધે  પીંછું  ફરે
એમ   તારું    નામ   ધીરેથી   સરે

કોઈ  હરતું  ફરતું  લાગે  છે અહીં
યાદના   દીવા   બની  એ   તરવરે

પ્રેમમાં   ડૂબી  જતો   પાગલ  હવે
પગ  તળે  ભીનાશ  લાગે  તો  ડરે

તે   પછી   અંધાર  લાગે આભમાં
એક   તારો  આંગણે  આવી  ખરે

તું   ઈશારે   વાત  સમજાવે જતી
ભીતરે રણઝણ પછી રણકયા કરે

– અમિત ત્રિવેદી

સગપણ બધાં તોડી કરી છે માપણી
કોની હતી?, કોની હશે આ છાવણી?

માણસ   હતો, ઠંડી હતી, મૃત્યું હતું
શું  કામની છે ત્યાં હવે આ તાપણી?

બંધન   તને   લાગે   હવે  તારી વફા
ઘરની બધી ખોટી પડી   છે  માપણી

શંકા   તબીબોને     સતાવે   મોતની
આ ખૂનને બદલે મળી   છે  લાગણી

મારા   હિસાબે  લાગણી ખોટી પડી
પાડી હતી તે ‘ના’ અને મેં ‘હા’ ગણી

– અમિત ત્રિવેદી

ભીડની   વચ્ચે      રહ્યા   છે    માણસો
સાવ   ખોટા     નીકળ્યા   છે   માણસો

કાળજું   તોડી      ગયા    જે    માણસો
ભીડમાં   જોવા     મળ્યા  છે   માણસો

માણસો  યે  ક્યાં  રહ્યા    છે    માણસો
વાત  એ    કરતાં   રહ્યા  છે    માણસો

લાગણી     એ      ચીતરીને     કાગળે
રંગ   જોવાને   મળ્યા    છે    માણસો

આયના     સામે    રહી    તું    પૂછજે
માણસો  યે  ક્યાં  રહ્યા   છે     માણસો

– અમિત ત્રિવેદી

રણકે શ્રધ્ધા જો   તું  સમજણ રાખે
ઈશ્વર   દરિયા નીચે   રણ પણ રાખે

મારો   પડછાયો  પણ મારો ક્યાં છે?
એ   તો   સૂરજ સાથે સગપણ રાખે

લીલાં   સપનાં   રાખી   સૂતા  હો તો
લીલી   ભીનાશો   સૂરજ  પણ રાખે

એ   મંદિરમાં  રોજે  રોજ   જવાનો
ખોટું   શું? ત્યાં  બીજું ઘર પણ રાખે

તું   માણસ   વચ્ચે માણસ શોધે છે?
જળમાં ડૂબી જળમાં પરજણ રાખે?

હૈયામાં   તું   નામ   કશું   પણ રાખે
રગ રગમાં   દોડી એ સગપણ  રાખે

– અમિત ત્રિવેદી

સૌ    પ્રથમ તો તું  ખળભળ થશે
છેવટે    તું    જ   ઝળહળ   થશે

દોડ    મારી       કટોકટ      હશે?
એ   વળી    એક   અટકળ થશે?

તું    કિનારે     ભલે    શાંત   હો
જળમાં જો, તું જ ખળખળ થશે

તું   સઘળાં     ગણિત     છોડજે
લાગણી   ખૂબ    ઝળહળ   થશે

શ્ચાસ    છૂટે      પછી     આવશે
આખરી    એક     અટકળ   થશે

– અમિત ત્રિવેદી

ભીતરે     શું   વળી  રાખવું
મન કળે   તો કળી  જાણવું

ચાંદની  તો   ગમે  તે   છતાં
રાતભર  ક્યાં સુધી  જાગવું

આમ   તારા  વગર ના ગમે
ખાલીપો   કેમ   હું  ખાળવું

વાત તો   સાવ  સાચી હતી
સત્યને   ક્યાં   લગી રાખવું

પાંદડા   ડાળ   પર  ખીલશે
છાંયડે   ક્યાં   સુધી ભાગવું

બંધ   મુઠ્ઠી   સવા   લાખની
લઈ    ઉદાસી  ક્ષમા દાખવું

– અમિત ત્રિવેદી

વંદન   કરતો    કરતો, માફી  ચાહું છું ,
ભીતરને   અજવાળી, અક્ષ્રર છાપું છું.

જીવનપથ   પર ચાલીને હરપળ હું તો
સૌના ચ્હેરા   ઉપર   ઈશ્વર   વાંચું છું.

લંબાતો આ   માર્ગ   ભલેને લાગે પણ,
હસતાં   હસતાં   દુર્ગમ  રસ્તો કાપું છું.

ચાહું   છું   હું  સૌની જાતને  એ રીતે,
ઈશ્વર   સાથે   જેવો   નાતો   રાખું છું.

કોઈ દિ’ ભૂલો કયાં શોધું છું બીજાની?
ખોવાયેલી પળ નિજની ખોળી લાવું છું.

– અમિત ત્રિવેદી

વાત દરિયાની કરી છલકાય છે,
છીપલું  મોતી  ધરી મલકાય છે.

ભીતરે    તોફાન   ઉઠે  તે   છતાં,
મૌન ખામોશી બની અકળાય છે.

વાત દરિયો  શું  કરીને  જાય છે,
ચાંદ તો ડૂબી જવા લલચાય છે.

ભીતરે શું?   જાણવા રેતી  બની,
ઝાંઝવાની  હોડમાં  ખડકાય  છે.

આમ દરિયો કેમ ઘૂઘવતો હશે?
એ વળી શું  જોઇને અકળાય છે?

– અમિત ત્રિવેદી

તું   જ  ઈશ્વર  બની જાય  છે
શ્વાસ  છેલ્લો  કહી   જાય   છે

ચીતરું   નામ    મારું    છતાં
નામ  તારું    રહી   જાય  છે

વેદના   કે    ખુશી   જે  હશે
જિંદગી   તો  વહી  જાય   છે

એ   નજરને  મિલાવી  પછી
બંધ   બારી   કરી  જાય  છે

જિંદગી   તો  વહી  જાય  છે
આખરે  શું    રહી   જાય  છે

તું   જતી   તો રહે  છે પછી –
ફૂલ એક  ત્યાં  ખરી જાય છે

–  અમિત ત્રિવેદી

એમની  શું  વાત  કરું?  એ તો   બસ   છે  જ  એવા
શાને   પંચાત  લખું?  એ  તો  બસ    છે   જ   એવા

ફળિયે  આવી ને પછી  છાનામાના  ફરતાં   ફરતાં
શાને  હું   યાદ   કરું?  એ   તો  બસ  છે  જ    એવા

ચેટીંગ    કરી     ફોટાને     કરતાં    એ     વાયરલ
તેથી   હું   ખૂબ   ડરું   એ  તો  બસ   છે    જ  એવા

વાંકુ    પડે     તો     પછી      મંડીપડે      ચાલવા
શાને  લઈ  ભાર  ફરું?  એ  તો  બસ  છે  જ  એવા

કાંઠા  પર  લાવીને  મોજાઓ  પટકે  છે  રોજરોજ
દરિયો  હું  કેમ તરું?  એ  તો  બસ   છે  જ   એવા

– અમિત ત્રિવેદી